10 Moeilijke Gitaarsolo's!
Het spelen van de gitaar is erg veelzijdig. Zo zijn er veel verschillende genres, technieken en soorten gitaren. Voor veel mensen staat gitaarspelen voornamelijk bekend om soleren. Veel solisten die de basis al geleerd hebben voelen zich vaak een beetje stagneren. Zodoende hebben wij een lijst samengesteld van moeilijke solo’s om u uit te dagen! De lijst staat in willekeurige volgorde en bevat solo’s van meerdere genres. Voor beginnende solisten hebben wij ook een lijst van leuke en makkelijke solo’s waar u mee kan beginnen.
Hideaway – Jeff Healey, Freddie King, of Eric Clapton
Dit geweldige instrumentale blues liedje is in 1960 bedacht door de ‘Blues King’ Freddie King. Door de jaren heen is het liedje door vele andere legendarische gitaristen aangepast en gespeeld. De versies zijn verschillend genoeg om zelf een keuze te maken welke u wilt spelen. Echter is de moeilijkste versie die van Jeff Healey. Niet alleen omdat deze blinde gitarist zijn gitaar plat op zijn schoot speelde maar ook omdat hij een lastig tempo en goede articulatie aan zijn versie toevoegde. Het is een instrumentaal liedje, wat betekent dat het hele liedje één grote gitaarsolo is. De solo bestaat wel uit meerdere onderdelen waarvan het aan te raden is deze eerste apart onder de knie te krijgen in plaats van de hele solo in één keer leren. Dit zal wel even duren, want de solo duurt tussen de vier en vijf minuten. De solo bevat ook bijna alle gitaartechnieken en het is een bluessolo, wat betekent dat emotie en articulatie enorm belangrijk zijn. Dit zorgt ervoor dat u niet alleen statisch de solo kan leren, maar hier ook echt gevoel in moet stoppen. Healey stond bekent om zijn Squier Stratocasters. Hij was één van de gitaristen die niets gaf om naam, en koos de Squier simpelweg voor zijn kwaliteit. Door de jaren heen heeft Squier hun assortiment enorm uitgebreid, waardoor u keuze heeft uit vele soorten Squier Stratocasters, zoals de Squier Classic Vibe ‘70s Stratocaster of de Squier Affinity Stratocaster. Freddie King speelde het liedje echter met zijn prachtige rode hollow-body, zoals de geweldige Eastman T64/v.
Sweet Home Chicago – Matt ‘Guitar’ Murphy
Dit legendarische blues liedje wordt al een eeuw door vele gitaristen gespeeld. De oorsprong van het liedje is niet helemaal duidelijk; het werd voor het eerst opgenomen in 1936 door Robert Johnson, al zijn er bronnen die er op wijzen dat het liedje al veel ouder is. Johnson’s versie is akoestisch en redelijk rustig. Eric Clapton’s versie is al iets sneller, maar de versie van de Blues Brothers is het lastigste vanwege de enorme snelheid. Het is lastig om Matt ‘Guitar’ Murphy’s solo en riffs te onderscheiden, omdat deze beide erg lastig zijn. Zodoende is het hele liedje redelijk lastig om te spelen. De riffs en solo zijn enorm snel en bevatten meerdere halsposities en technieken. Murphy gebruikt bijvoorbeeld binnen twee maten 24 aparte noten, drie hammer-on’s, zes pull-off’s en een slide. De solo is dertien maten lang en bestaat uit twee onderdelen. Het is aan te raden om de solo per maat te leren vanwege de enorme snelheid. Als laatst is het ook een lastig liedje omdat Murphy ook veel ‘soul’ in zijn spelen stopt. Zodoende is de solo snel, lastig, en vereist emotie. Murphy speelde voornamelijk de Cort MGM-1 en de Delaney Mike Delaney signature. Beide gitaren worden niet meer geproduceerd. De MGM-1 komt het meest overeen met een HH Stratocaster en de Delaney met een Telecaster. Alternatieven hiervoor zijn de Michael Kelly 1953 Caramel Burst, de Fender Player Lead II, en de Squier Contemporary Stratocaster HH.
Oh Pretty Woman – Gary Moore
Bluessolo’s lijken hier veel voor te komen. Dit komt waarschijnlijk omdat de blues erg gitaargericht en veelzijdig is. Ook dit bluesliedje is niet makkelijk. Het is echter ook niet makkelijk om de ‘solo’ te beoordelen, omdat het liedje eigenlijk drie solo’s bevat. Alle drie de solo’s zijn niet makkelijk, maar de derde solo is wel duidelijk het moeilijkst. Net als bij Murphy kan Moore erg snel spelen en bevat de solo veel verschillende technieken, zoals slides, hammer-on’s en pull-off’s. Het tempo zorgt hier voornamelijk voor de moeilijkheidsgraad, maar kan met een beetje geduld en motivatie kan het onder de knie gebracht worden. Gary Moore gebruikte voornamelijk een Gibson Les Paul. Goede alternatieven hiervoor zijn de Eastman SB59, de Lâg I100-HOS of de Heritage H-150.
Domination – Pantera
Snelheid is niet alleen veelvoorkomend met de blues, maar het wordt vaak ook gezien als een belangrijk element van vele metalliedjes. Pantera, een Amerikaanse groovemetalband, heeft een gigantisch snelle solo in hun liedje Domination. Zo hebben ze bijvoorbeeld in één maat 24 aparte noten die binnen vijf pull-off’s/hammer-on’s vallen. Deze pull-off’s en hammer-on’s zitten soms zelfs zeven fretten bij elkaar vandaan. Dit maakt de solo niet alleen erg lastig, maar voor mensen met gemiddelde of korte vingers zelfs onmogelijk. Binnen de losse noten zit wel herhaling, maar de noten zitten redelijk ver bij elkaar vandaan en ze worden enorm snel gespeeld. Vanwege het genre wordt het wel ruiger gespeeld als bij de blues, waardoor articulatie en emotie iets minder belangrijk zijn. Echter is deze solo nog steeds maar voor bepaalde gitaristen weggelegd. Pantera’s gitarist, Dimebag Darrell, gebruikte voornamelijk een rode Dean ML. Deze opvallende gitaren hebben twee humbuckers en Les Pauls zijn dus ook goed geschikt voor een soortgelijk geluid, zoals de Michael Kelly Patriot Decree Open Pore of de Stagg Silveray Nash Deluxe.
Black Night – Deep Purple
Deze 1970 single van de bekende Britse hardrockband heeft twee lastige solo’s. Ook hier speelt snelheid een rol, echter maakt Ritchie Blackmore het ook lastiger met de hoeveelheid whammy’s, vibrato’s, lange slides, bends, pull-off’s en hammer on’s. Er zitten dus enorm veel technieken in de solo’s verstopt waardoor het aan te raden is deze in stukjes te leren, of zelfs per maat. Verder heeft de solo wel een leuke en makkelijke intro riff waardoor het een erg leuk liedje is om te spelen, met of zonder solo. Blackmore stond bekend om zijn witte/gele Fender Stratocasters. Zijn meest populaire modellen komen uit de jaren ’70, en deze hoeven natuurlijk niet wit of geel te zijn. Het kan echter wel, zoals met de Fender Player Stratocaster Buttercream en de Squier Classic Vibe ‘70s, maar ook met de Aria Pro II STG-003SPL of de Ibanez GRG140-WH.
Juice – Steve Vai
Als het op lastige solo’s aankomt, kunnen we Steve Vai natuurlijk niet overslaan. Juice is eigenlijk één grote solo, gezien het een instrumentaal liedje is waarop Vai soleert. De solo duurt dus 3¾ minuten en bevat veel verschillende technieken. Het liedje kan verdeelt worden in verschillende stukken waardoor het makkelijker is de solo te leren. Deze solo zal echter wel heel veel tijd kosten om te leren, niet alleen omdat het een lange solo is, maar ook omdat Vai typerende technieken gebruikt die niet veel gitaristen kennen. Niet alleen heeft hij een snelle en typerende pull-off en hammer-on techniek, hij gebruikt ook veel pinch harmonics. Dit is een relatief lastige techniek die veel oefening vraagt om deze onder de knie te krijgen. Dit combineert hij met bends en whammy’s om het nog moeilijker te maken. Het vergt redelijk wat bloed, zweet en tranen om deze solo onder de knie te krijgen, maar het is zeker mogelijk! Steve Vai werkt samen met Ibanez en heeft daarom vele signature gitaren. Deze gitaren zijn allemaal in principe HSH Stratocasters. Goede alternatieven zijn de Ibanez GRG140-WH, de Ibanez GRG140-SB, de Lâg A200-BSH of de Stagg SES-60.
Master of Puppets – Metallica
Metallica staat redelijk bekend om hun intense gitaarliedjes. Master of Puppets heeft twee solo’s, waarvan de tweede duidelijk lastiger is. Snelheid en techniek zijn hierbij het belangrijkst. Voornamelijk hammer-on’s en pull-off’s, die soms redelijk ver bij elkaar vandaan zitten. Dit maakt de solo ook lastig voor gitaristen met kortere vingers. In het tweede stuk van de solo zijn goed getimede en zuivere bends enorm belangrijk. Deze bends worden afgewisseld door korte noten op de snaar erboven. Zodoende kan de wijsvinger niet helpen met de bends. De solo is niet heel lang en bevat veel herhalingen waardoor het niet een onmogelijke solo is, het is alleen aan te raden om deze solo eerst langzamer te leren. Kirk Hammett speelt voornamelijk ESP LTD gitaren. Dit zijn zeer veelzijdige gitaren waardoor u ruim keuze heeft aan alternatieven, zoals de Lâg A200-BSH of de Michael Kelly Custom Collection 60.
Long Live Rock ‘n’ Roll – Rainbow
Zodoende komen we weer terug bij Ritchie Blackmore, maar deze keer in de band Rainbow. Binnen de solo speelt snelheid natuurlijk een rol, maar deze keer voornamelijk met snelle herhalingen en slides, die veranderen naar net andere herhalingen waardoor de solo erg verwarrend kan zijn. U kunt bij deze solo ook niet uitgaan van uw instinct, omdat de techniek tegen het verwachte ingaat. De solo bevat dus niet persé lastige noten, maar de snelheid en verwarring zorgt ervoor dat het redelijk wat tijd kost om deze solo te leren. Omdat we Blackmore's witte/gele Fender Stratocasters al toegelicht hebben, zullen we het hier over alternatieven hebben. Zoals bijvoorbeeld de Michael Kelly 1963 of de Stagg SES-60.
Eruption – Van Halen
De Nederlandse Eddie Van Halen wordt door vele gezien als één van de beste gitaristen ooit. Van Halen ging niet alleen tegen de norm in door grandioze en ingewikkelde solo’s te ontwikkelen in een tijd waar dit niet normaal was, maar hij had simpelweg het talent en de motivatie om zijn eigen geluid te ontwikkelen. Eruption wordt ook gezien als één van de lastigste solo’s ooit. Grappig genoeg was de solo niet eens bedoelt voor opname. Eruption was namelijk een opwarmoefening van Van Halen voordat hij You Really Got Me opnam. De solo bleek echter zo goed te zijn dat ze deze toch publiceerde. Eruption is dan ook vaak samen met You Really Got Me te horen. De solo is lastig omdat het herhalingen, bends, hammer-on’s en pull off’s bevat. De solo zelf is eigenlijk niet zo lastig, Van Halen blijft eigenlijk binnen een pentatonische ladder, maar het is de duidelijke articulatie en het tempo wat de solo zo moeilijk maakt. Van Halen maakte zijn eigen gitaren en begon zelfs zijn eigen merk: EVH. Zijn favoriete gitaren kwamen uit de EVH Wolfgang serie.
While My Guitar Gently Weeps – Prince
Dit liedje is niet van Prince, zoals u waarschijnlijk al weet, het is van de Beatles. Echter speelde Prince het liedje samen met Tom Petty, Jeff Lynne en Steve Winwood tijdens George Harrison’s Rock & Roll Hall of Fame inductie in 2004. Harrison was helaas al overleden en kon hier niet bij zijn, zodoende nam Prince over en speelde één van de meest legendarische live solo’s ooit. Het is zelfs het geval dat de artiesten het liedje niet samen met Prince geoefend hadden voordat ze het live speelden en dat Prince in principe de solo geïmproviseerd had. Dit maakt de solo waarschijnlijk ook lastiger om te imiteren, omdat een geïmproviseerde solo vaak variërende tempo’s en onverwachte veranderingen bevat. Dit is zeker ook het geval bij deze solo, en het is dus aan te raden om deze in stukken te leren wilt u de solo imiteren. Prince blijft zelfs na zijn dood één van de beste gitaristen ooit, en dit wordt ook duidelijk aan hoe indrukwekkend deze solo is. Prince speelde deze solo met een Telecaster, waarvan de versie onduidelijk is. Goede alternatieven zijn de Godin Stadium HT en de Michael Kelly Hybrid 55 Tiger’s Eye Burst.
Kan u al deze solo’s al spelen? Zoniet, dan is deze lijst een leuke uitdaging! Wees niet verdrietig als het niet gelijk lukt, dit zijn solo’s van de beste gitaristen door de geschiedenis heen en het zal veel moeite en tijd kosten om ze onder de knie te krijgen. Het zijn echter zeer goede oefeningen om bepaalde technieken en snelheid te leren.